در شرایطی به روز خبرنگار می‌رسیم که در جهان ما، بیماری کوید ۱۹ از سروکول زندگی اجتماعی ما بالا رفته و با یک داس، هر چه «جمع» بوده را از ته می‌تراشد! و انسان تنهای مدرن را تنهاتر می‌کند!
در شرایطی به روز خبرنگار می‌رسیم که در ایران ما، علاوه بر «کرونا»، به لهجۀ سبزواری «گُرونا» هم به جان مردم افتاده و قیمت سکه، دلار، خودرو، مسکن و ... به نقطه‌ای رسیده که ما دهک‌های دو به پایین، فقط تماشاچیِ قیمت‌ها باشیم!
در شرایطی به روز خبرنگار می‌رسیم که در استان ما، قرمزترین و حادترین شرایط همه‌گیری حاکم شده و بعضی تصمیم‌ها ... نمی‌شود در موردشان نوشت!
در شرایطی به روز خبرنگار می‌رسیم که در سبزوار ما، علاوه بر کرونا و گُرونا و ... با خبر ممنوعیت دوچرخه‌سواری بانوان، دوباره سبزوارمان را در صدر اخبار ایران و جهان می‌بینیم! (صدرنشینی ما در اخبار، قبل تر با اعدام در استادیوم و قتل و تجاوز و ... اتفاق افتاده بود!) دچار چالشی شده‌ایم در مورد دوچرخه‌سواری بانوان! فضای مجازی پرشده از واکنش‌های پر از عصبانیت در مورد این تصمیم! نمی‌خواهم به خود این بحث بپردازم، اما نکته اینجاست که یک نفر باید گردن بگیرد! ما رسانه‌ها حاضریم، چه به‌صورت پخش لایو، چه مصاحبه مکتوب و چه ... پاسخ‌گوییِ مسئولان را به مردم مخابره کنیم. بالاخره یکی از تصمیم‌گیران بیاید و به سؤالات مردم پاسخ دهد!
ما اهالی رسانه بارها هشدار داده بودیم که این تصمیم به ده‌ها دلیل (که در مطالب مختلف به آن پرداخته شد) هزینه‌های زیادی در وضعیت فعلی برای اجتماع ایجاد می‌کند! هشدار دادیم که خوراکی می‌شود برای رسانه‌های معاند! التهاب ایجاد می‌کند و التهاب به نفع هیچ‌کس نیست! و ... اما چه کسی به قلم‌های رسانه اهمیت داد؟
در شرایطی به روز خبرنگار می‌رسیم که مسئولان، سخنرانی‌های خود را برای مراسم تقدیر از خبرنگاران آماده می‌کنند! طبیعتاً از تفاوت نقد و تخریب خواهند گفت، از «رسالت» خبرنگاران، از «معیشت» آن‌ها و ...! اما مخاطب رسانه و اهالی رسانه کاملاً آگاه‌اند که این سخنان، با واقعیت و هویت رسانه، چند میلیون سالِ نوری اختلاف دارد! رسانه و مطبوعاتی که رکن چهارم دموکراسی است و آن قلمی که ... بماند! (چقدر حرف‌های زیادی برای نگفتن داریم!)
سرانجام، در شرایطی به روز خبرنگار می‌رسیم که مشخص نیست خبرنگار چه کسی است؟ یک عده داریم که تا بحث «محفل» باشد و «تقدیر»، یک‌باره خبرنگار می‌شوند! کسانی که در عطشِ ابلاغ، لوح تقدیر، هدیه و هم‌نشینی و تملق مسئولان، له‌له می‌زنند! اما زمانی که نشست خبری هست برای پاسخگویی، خبری ازشان نیست! زمانی که «مطالبه» در مردم هست، غیبشان می‌زند! هیچگاه در جلسات سؤالی ندارند از مسئولان!
متأسفانه اگر «شام» و «کارت هدیه» باشد، مجلس خبرنگاران، با ۶۰ نفر برگزار می‌شود! و اگر این‌ها نباشند و یک چایی باشد و مسئولی که آمده به مطالبات پاسخ بگوید، با ۶ نفر! تازه از آن ۶ نفر که سؤال می‌پرسند، نهایت ۳ نفر به تعهد خود عمل می‌کنند و پاسخ مسئول را در رسانۀ خود منتشر می‌کنند! ...
