ایران دارای ۳۱ استان است. ترکیه با کمتر از نیمی از پهناوری ایران، ۸۱ و فرانسه با حدود یک سوم، ۹۶ استان دارند. شمار کانتون های سوئیس، با پهناوری کمتر از آذربایجان خاوری، ۲۶ و یونان با داشتن تنها ۸ درصد پهناوری ایران، دارای ۵۴ استان است.
از سوی دیگر، استان های ایران فقط به اعتبار مساحت، بس ناهمگون می باشند. به گونه ای که کرمان بیش از ۳۱ برابر البرز است. در واقع پهناوری ۸ استان مرکزی و خاوری، بیش از ۶۲ درصد کل کشور است. به راستی چرا شمار استان ها باید افزایش یابد؟
مدیریت آسان تر سیاسی
پهناوری سیستان و بلوچستان به تنهایی، بیش از ۴۰ کشور است. با کوچکتر شدن جغرافیایی استان ها، توانایی مدیریت سیاسی، نظارت و حتی کنترل، آسان تر خواهد شد.
کنترل فساد
کوچک تر شدن حوزه جغرافیایی مدیریتی، به منزله آسان شدن و تشدید کنترل های قضایی، به ویژه افزایش نظارت اجتماعی است؛
بومی سازی و اشتغال دانش آموختگان
نسبت افزایش نرخ بکارگیری بومیان و به ویژه دانش آموختگان در جایگاه های مدیریتی و خدماتی و سرمایه گذاری و... با افزایش شمار استان ها، در بیشتر کشورهای پیشرفته ثابت شده است.
پاسخ به تقاضاها
تا امروز بیش از ۴۲ درخواست برای تبدیل شدن به استان به وزارت کشور رسیده است. پاسخگویی مناسب و علمی به این درخواست ها، جزو ارکان ابتدایی مردمسالاری است.
نظارت و کنترل های دقیق تر محیط زیست
دستیابی بیشتر و دقیق تر به آمار و اطلاعات ناحیه ای، به عنوان یکی از تنگناهای محوری ایران؛
طراحی و برنامه ریزی آسانتر و دقیق تر محیط کسب و کار و بازار اشتغال و نظارت دقیق بر سیستم مالیاتی.
از این دیدگاه و با در نظر گرفتن ترکیب ۳۶ عنصر، مانند آب، انرژی، جمعیت، فرهنگ و زبان و مذهب، شمار استان های ایران می تواند به ۷۱ واحد برسد.
در همین چارچوب، شکل گیری استان هایی مانند: تهران جنوبی، خلیج فارس، لکستان، کردستان شمالی، سبزوار یا بیهق (خراسان باختری)، فارس جنوبی، اصفهان شمالی، بم، گلشن، مازندران غربی، مغان (اردبیل شمالی)، خوزستان شمالی، خوزستان جنوبی و...، زمینه های مناسبی برای بالندگی این نواحی، رونق کسب و کار و پیشرفت ایران خواهد بود. البته شرط بنیادین توفیق چنین سیستمی، ترمیم سیستم تمرکز گرای ایران است.
یدالله کریمی پور
