عشق، عرفان و اندیشه را چگونه می‌توان از مردی جدا کرد که در تمام عمر هرچند کوتاه خویش سعی در بازپروری و تجدید حیات دین، عرفان و اعتقاداتی داشته است که در ضمیر هر انسان آزاده ای می‌توان یافت؟ چگونه می‌توان از مردی سخن گفت و نوشت که لقب معلم شهید برای او بهتر از هر چیزی برازنده است و نیکو.
بله 87 سال پیش در چنین روزی وقتی پاییز داشت دومین روز از آذرش را به رخ می‌کشید در مزینان سبزوار کودکی چشم به دنیا گشود که در تمام 43 سال از عمر خود هدفی جز دعوت از خود و دیگران به خویشتن خویش نداشت. شاید از آن روز که قلبش در واپسین روزهای خرداد 56 در ساوت همپتون انگلیس برای همیشه از تپش ایستاد نمی‌دانست که افکار، اندیشه و مرام و اعتقاداتش روزی الگو و سرمشق بسیاری از جوانانی شود که سال ها بعد اورا همچون معلمی شهید، شریف و عارف در قلب خود زنده نگه می‌دارند.
دکتر علی شریعتی شاید در جستجوی مرورگرهای دنیای مدرن استاد تاریخ، جامعه شناس، نویسنده، سخنران، فعال مذهبی و سیاسی و یا هر چیز دیگری باشد اما به راستی واقعیت زندگی کوتاه اما پر قصۀ او چه بود؟ او بازگشت حقیقی به اسلام، تشیع و عدالتی را می خواست و آرزو می کرد که هنوز هم در جامعه اسلامی و ایرانی ما برای خیلی ها یک معما شده، معمای عدالت، معمای اسلام راستین و معمای تشیع حقیقی.
او هیچ چیز نمی‌خواست مگر اینکه خرافه، اسارت پذیری، تقلید و جبرگرایی بلاخره روزی از دامان باورهایمان رخت ببندد و جای خود را به ترقی، پیشرفت و عدالتی بدهد که همه ما برای بهتر زیستن به آن نیاز داریم.
شریعتی اما با وجود برخی از انتقادات همچنان به عنوان یکی از اصلی ترین و مهم ترین نظریه پردازان انقلابی نام گرفته که هدفی جز اعتلای زندگی پابرهنگان نداشت، بله شریعتی معلم انقلاب بود. او نه فقط از تاریخ و جامعه شناسی و مکتب های فکری سخن می‌گفت بلکه در کنار تمام آن ها، نوشته ها و سخنرانی هایش همواره عاشقانه، عارفانه و آرام می‌نوشت و سخن می‌راند.
شاید خیلی ها شریعتی را در مسلک یک اندیشمند سیاسی ببینند اما اوست که هیچگاه عشق را از یاد نبرد، عشق به معبود، عشق به مخلوق و عشق به ضمیر پاک همه انسان ها از او اندیشمندی ساخت که بعد از گذشت سالیان دراز از نبود او، همچنان نام، منش و باورهایش بر دل و جان بسیاری می‌نشیند.
همه ما مخاطب های آشنا و غیر آشنا و غریبه ای را سراغ داریم که این روزها انسان بودن را به هر نحوی معنا می‌کنند. شاید در پست و مقام، ثروت و یا هر چیز دیگری اما انسان بودن برای تمام انسان ها آن است که او در کتاب مخاطب های آشنای خود به درستی معنا کرده: انسان به میزانی که برخوردار تر است انسان نیست بلکه انسان به میزانی که خود را نیازمندتر احساس می‌کند انسان است. و عشق است ...
