چند روز پیش مهمان بزرگواری داشتم که از همشهریان مقیم تهران‌اند و جهت تشییع پیکر مرحوم آیت‌الله علوی به سبزوار آمده بودند. در میان صحبت‌هایش از ایام جوانی و تحصیلِ هم‌زمان در دانشگاه و حوزه گفت و اینکه در ابتدای دهۀ شصت طلبۀ حوزۀ علمیۀ سبزوار بوده است.

در صحبت‌هایش از مدرسۀ «فخریه» گفت و پویایی این مدرسه در دهۀ شصت و اینکه در آن زمان این مدرسه مهم‌ترین حوزۀ علمیۀ سبزوار بوده است. طرح این موضوع بهانه‌ای شد تا ظهر پنج‌شنبه بعد از جلسۀ مربوط به بهسازی بازار سرپوش در شهرداری سبزوار به‌اتفاق آقای حسین مطلوبی مدیرمسئول عصر سبزوار و آقای مهیار تسبندی مدیرعامل انجمن سفیران گردشگری سری به این مدرسه بزنیم.

مدرسۀ فخریه که مربوط به قرن چهارم هجری است و زمانی محل تدریس علامه طبرسی ـ عالم بزرگ شیعه ـ بوده است را قدیمی‌ترین مدرسۀ فعال حال حاضر ایران دانسته‌اند و به نظرم این موضوع به‌تنهایی می‌تواند سندِ افتخار یک شهر باشد.

هرچند که حداقل روزی یک‌بار از جلو این مدرسه می‌گذرم ولی دومین بار بود که وارد این مدرسه می‌شدم. اولین بار دانش‌آموز که بودم به دلیل حضور یکی از اقوام به‌عنوان طلبه، این مدرسه را از نزدیک دیده بودم و پویایی و فعالیت مدرسه را به چشم خود دیده بودم.
ولی اکنون نه‌تنها شور و حالی در آن نبود بلکه خمودگی و رخوت از درودیوار آن می‌بارید!

بزرگواری نقل می‌کرد که بعد از راه‌اندازی حوزۀ اهل‌البیت، مدرسۀ فخریه رونق خود را ازدست‌داده و به‌مرورزمان اهمیت خود را ازدست‌داده و اکنون تعداد بسیار کمی طلبه در آن مشغول به تحصیل هستند.

از طرفِ دیگر وضعیت بنا، خصوصاً در طبقۀ بالا فوق‌العاده اسفناک و در حال تخریب است، به‌طوری‌که چنانچه اقدام عاجلی جهت مرمت آن صورت نگیرد طیّ چند سال آینده باید شاهد تخریبِ کامل این بنا باشیم!

این هم از طنزهای تلخ روزگار است که در زمانه‌ای که زمام‌داران حکومت، روحانیون شیعه هستند، در شهرمان حوزه‌های علمیه، اینچنین مورد بی‌مهری قرار می‌گیرند!/سبزواریان

مهدی مقصودی