می‌گویند به روی باز به خانه‌ای می‌روی نه به در باز! منظور از این اصطلاح در گذشته این بود که مهمان به دعوت جایی می‌رود، نه همینطوری ناخوانده!
حکایت خبرنگاران و اهالی رسانه، اندکی با حکایت مهمان توفیر دارد. خبرنگار نقش اجتماعی دارد و اگر روی باز هم ندید، لازم است با هدف شفاف‌سازی برای افکار عمومی، برود به جلسات و محافل مهم. حتی اگر درهایی را به روی او بستند، او خودش را می‌رساند تا «رویداد»های دارای ارزش خبری را دست اول گزارش و تحلیل کند!
اما حکایت «احترام» سر جای خودش هست. آن‌که سخن از احترام مهمان می‌کند، به وجه «دعوت» نیز باید توجه کند. حالا اگر مهمانی را ناخوانده می‌داند، بحث دیگری است.
اینجا هم سخن همان است: *آن‌ها که روز خبرنگار پشت تریبون‌های عمومی خطابه‌های ادبی در وصف شفافیت و رسانه و از این کلیدواژه‌ها ایراد می‌کنند، آن‌ها که مدتی احترام به افکار عمومی و رسانه به عنوان نماینده پرسشگر آن هستند، طبیعتاً در وجه «دعوت» لازم است احترام خود را عملی نشان دهند. چرا که به عمل کار برآید و به سخنرانی نیست!*
در عمل اما به تدریج دایره‌ای از مسئولان دیار سربداران، در حال کمرنگ کردن دعوت از اهالی رسانه هستند. کم‌کم در تودیع و معارفه‌ها دعوت نمی‌کنند! در جلسات و شوراها دعوت نمی‌کنند! در رویدادهای سیاسی و اجتماعی یا در موقع حضور مهمان‌های ملی، دعوت نمی‌کنند …
خبرهایی رسیده مبنی بر اینکه این کمرنگ شدن دعوت از خبرنگاران، کاملا برنامه‌ریزی شده و دارای هدف است. گویا تشکیلات و شبکه‌ای از افراد ذی‌نفوذ که پشت صحنه هستند و شفافیت و مطالبه‌گری رسانه‌ها اذیتشان کرده، در راستای انتقام و نیز کمتر سوژه دادن به رسانه‌ها، قدم به قدم آن‌ها را از جلسات و رویدادها حذف می‌کنند!
خواستیم بگوییم حواسمان به شما هست! درست است که ما منتظر دعوت نمی‌مانیم و همه جا با حواسی جمع، حاضر خواهیم بود و تلاش می‌کنیم هیچ رویدادی از چشم افکار عمومی مخفی نماند، اما متوجه بی‌احترامی و کج‌خلقی شما به رسانه هستیم و …
روی بسته و در بسته جلوی ما را نمی‌گیرد، اما شما به فکر چهره‌ای که از خودتان در تاریخ به یادگار می‌گذارید باشید!/سبزوارفوری
