👤 حمیده اسماعیل نژاد، دوومیدانی کار سبزواری:
🔹ورزش دوومیدانی را از مسابقات آموزشگاه ها آغاز کردم و در عمر ۲۵ ساله ام، حدود ۹ سالی می شود که در این ورزش حرفه ای مشغول کارم. در این مدت افتخارات زیادی کسب کرده ام، اما هنوز با آرزوی دیرینه خود یعنی حضور در المپیک، فاصله دارم.
🔹ابتدا در رشته های مختلفی به خصوص هندبال بازی می کردم، اما روزی معلم مدرسه ام مسیر ورزش حرفه ای ام را مشخص کرد و این شد که پا به دنیای دوومیدانی گذاشتم. تا قبل از سال ۹۱، بیشتر در مسابقات آموزشگاه ها شرکت می کردم، ولی از آن سال به بعد به اردوی تیم ملی نوجوانان دعوت شدم و ورزش حرفه ای ام شروع شد.
🔹همان سال ۳ مدال کشوری کسب کردم. سال ۹۳ به اردوی تیم ملی جوانان دعوت و قهرمان قهرمانان کشور در ماده ۱۰۰ متر شدم. سپس به رده بزرگسالان رسیدم و عضو تیم ملی شدم. سال ۲۰۱۹ در مسابقات قزاقستان به مدال برنز دست یافتم. در همان سال مدال نقره لیگ جهانی را گرفتم.
🔹همچنین سال ۲۰۲۱ در رقابت های ترکیه به برنز دست یافتم. در مسابقات بین المللی داخل سالن آسیا با وجود این که مصدوم و از مرحله فینال دور شدم، اما توانستم مدالی به نام خودم ثبت کنم. امسال هم علاوه بر این که در ماده ۱۰۰ متر رقابت های بین المللی ترکیه قهرمان شدم، رکورد این ماده را در ایران جابجا کردم.
🔹روزهای زیادی را در پیست خاکی ورزشگاه شهر سبزوار تمرین می کردم. روزهایی که کسی همراهم نبود و تنهایی این بار سنگین را به دوش می کشیدم. ساعت ها زیر آفتاب سوزان تمرین می کردم و اگر علاقه و امید به این ورزش نبود، نمی توانستم این همه سختی را تحمل کنم.
🔹بدترین زمان یعنی ساعت ۱۲ تا ۱۴ را به من می دادند که در پیست خاکی تمرین کنم. حتی بعدها مدت ۴ سال برای اینکه زیر نظر مربی تمرین کنم، به شهر گرگان می رفتم و اردوهای شخصی برپا می کردم.
🔹اما در این مدت اصلا حمایت نشدم و حتی برای کسی هم مهم نبود. الان هم با وجود این که ورزشگاه سبزوار به پیست تارتان مجهز شده است، اما هیچ تجهیزاتی برای تمرین نداریم و متاسفانه با کمترین وسایل و تجهیزات، تمرین می کنیم.
🔹در این سال ها به بی توجهی و بی مهری مسئولان عادت کرده ایم. دیگر انتظاری نداریم و کار خودمان را انجام می دهیم. در برگشت از همین مسابقات اخیر هم، جز خانواده مان کسی به استقبال مان نیامده و به جز رئیس هیئت دوومیدانی استان، کسی احوال ما را هم نپرسیده است.
🔹فقط سال گذشته که در مسابقات آسیایی داخل سالن چهارم شده بودم، اداره ورزش و جوانان سبزوار مراسمی برای تقدیر گرفته بود که به من ظرف شیرینی خوری دادند که نمی دانم چه بگویم!
🔹چهارم آسیا شده بودم. تازه در این مسابقه مچ پایم آسیب دیده بود، وگرنه می توانستم به مرحله فینال هم برسم، اما با بدشانسی رو به رو شدم. دوومیدانی بانوان استان، در کشور جایگاه خاص و ویژه ای دارد و هر ساله جزو سه استان برتر هستیم.
🔹در کنار آن، تک ستاره هایی هستند که در رقابت های مختلف افتخارآفرینی هم می کنند، اما نیاز به حمایت بیشتری دارند تا با مشکلات کنار بیایند. متاسفانه دوومیدانی سبزوار افت کرده است.
🔹اگر الان من خداحافظی کنم، دیگر نماینده ای از سبزوار در سطح تیم ملی نداریم. این در حالی است که زمانی که در سطح نوجوانان بودم، چند ملی پوش داشتیم ولی الان دیگر ورزشکاری نمانده که بخواهد تمرین کند. در مسابقات استانی نماینده ای از بانوان نداریم؛ چرا که حمایت نمی شوند و برای همین، کم انگیزه شده اند.
🔹از طرفی، بانوان دونده استانمان، در کشور جایگاه ویژه ای دارند و همیشه روی سکو و در ماده های مختلف سرآمد هستند؛ در حدی که در اردوهای تیم ملی، همیشه چند نماینده داریم که فقط نیاز به حمایت دارند.
🔹الان صفر تا صد هزینه ها را خودمان پرداخت می کنیم. هر چند ماه باید کفش دوومیدانی را عوض کنیم که حدود ۱۷ میلیون تومان قیمت دارد. هزینه های مربی و مکمل هم هست. به جای این که تمرکز را روی تمرین بگذاریم، ذهن ما درگیر هزینه هاست.
〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰
🔰به روز ترین مجموعه خبری غرب خراسان
@asrsabzevar
